Poezia: Gjenerali me shajak

Në dhjetot të vitit 1924, duke luftuar kundër  forcave mercenare që vinin nga Jugosllavia e kishin hyrë në Dibër me synim që të përmbysnin qëverinë e Tiranës, vritet në luftime të ashpra Sufë Xhelili dhe plagoset Elez Isufi, që do të vdesë pas dy javësh në Lisivale ( Palaman të Sllovës ) ku qëndroi ditët e fundit për të mbarur mortën e nipit të tij. I plagosur ai përcillet nga luftëtarët e Ujëmujës me një vig përmes rrugës së gjatë këmbësore për të shkuar fillimish në Sllatinë e më pas në Lisivalle.

Ç’është ky vig përmes karvanit,

Një mijë burra i shkojnë përbri?!

Ai qëndron si shkëmb majë shkëmbit

Në çdo plagë tridhjetë trimëri.

Dynden kullat anë për anë:

- Kush po vjen kështu prej lufte

Porsi dhëndërr me danamë

Me bajrak e krisma pushke?!

Ç’është ky varg i gjatë, i zi,

Midis resh e bubullimash?!

- Jo, s’ka vdekur, por rri shtrirë

Ky vigan në shtrat martinash!

Syri i shkrep dritë e stuhi

Me barot plagët i mbushi,

Thërrasin mallet për t’ju pri:

“ Jo, nuk vdes Elez Isufi “!

- Kush është vrarë, medet për ne!

Dalin nënat në çardak.

- As është vrarë e as nuk vritet

Gjenerali me shajak.

- Çou, Elez, - thërrasin mallet

“ Besë-a-besë “ përmbi urdi!

Herë me mbret e herë me kralët

Për vatan e për liri!

                                                                                                                 Nga Naim Plaku